درمان غیر جراحی

پزشکانی که از گزینه‌های درمانی غیرجراحی برای فتق ورزشی حمایت می‌کنند، معمولاً یک پروتکل مراقبتی چهار مرحله‌ای را به شرح زیر توصیه می‌کنند:

1. باقی مانده. ورزشکاران باید ۴ تا ۶ هفته از ورزش های معمولی خود و هر فعالیت سنگین دیگری استراحت کنند تا به بافت(های) آسیب دیده زمان بدهند تا خودشان بهبود پیدا کنند. [۱]
2. داروهای ضد التهاب. بیماران ممکن است از داروهای ضد التهابی مانند ایبوپروفن (Motrin، Advil) یا ناپروکسن (Aleve) برای کمک به تسکین درد و کاهش التهاب بافت‌های آسیب‌دیده استفاده کنند. در برخی موارد، استروئیدهای خوراکی ممکن است تجویز شود.
3. فیزیوتراپی. پس از دوره اولیه استراحت، بیمار تحت یک رژیم فیزیوتراپی قرار می گیرد که بر تقویت عضلات شکم و همچنین کشش عضلات پایین شکم و عضلات پا متمرکز است. درمان های اضافی ممکن است شامل سوزن خشک، ماساژ درمانی و درمان اولتراسوند باشد.
4. تزریقات انواع مختلفی از تزریق برای درمان فتق ورزشی استفاده می‌شود، مانند تزریق استروئید، بلوک‌های عصبی اعمال شده بر روی اعصاب ایلیوگوینال و ایلیو هیپوگاستریک یا تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (PRP). هر یک از این گزینه ها را می توان برای تسکین درد استفاده کرد.

درمان جراحی فتق ورزشی

پزشکانی که درمان جراحی را برای فتق ورزشی توصیه می کنند ممکن است از یک یا چند پروتکل زیر پیروی کنند:

جراحی ترمیم فتق ورزشی. رایج ترین روش جراحی برای درمان فتق ورزشی شامل ترمیم بافت های پاره شده کشاله ران و پایین شکم با بخیه های داخلی و به دنبال آن یک دوره ۶ تا ۸ هفته ای توانبخشی فیزیکی فشرده برای بازسازی قدرت و استقامت عضلانی پس از جراحی است. ^۱ برخی از جراحی ها ممکن است شامل قرار دادن یک مش مصنوعی در ناحیه کشاله ران برای کمک به تثبیت آسیب باشد. [۳]

جراحی ممکن است در یک روش سنتی باز با یک برش انجام شود. یا ممکن است یک لاپروسکوپی باشد که در آن یک دوربین کوچک در بدن قرار داده می شود تا جراح بتواند شکم و کشاله ران را مشاهده کند و عمل ترمیم را از طریق چندین برش کوچکتر انجام دهد.

جراحی های اضافی برخی از موارد مقاوم به درمان فتق ورزشی نیاز به جراحی های متعدد دارند. برخی از ورزشکاران ممکن است یک آسیب را چندین بار تجربه کنند و برای ترمیم آن به چندین عمل جراحی نیاز داشته باشند.