اگرچه به نظر می رسد که تصویرسازی مؤلفه شناختی را بیشتر از مؤلفه حرکتی مهارت بهبود می بخشد (میناس ۱۹۷۸؛ وریزبرگ و راگزدیل ۱۹۷۹؛ رایان و سیمونز ۱۹۸۱، ۱۹۸۳)، مطالعات متعددی افزایش فعالیت عضلانی را در طول تصویرسازی مشابه فعالیت واقعی تصور شده نشان داده اند. جاکوبسون ۱۹۳۰، ۱۹۳۱، ۱۹۳۲، ۱۹۷۳؛ فریمن ۱۹۳۱؛ هیل ۱۹۸۲؛ هریس و رابینسون ۱۹۸۶). در ضمن، افزایش بیشتر فعالیت عضلانی زمانی وجود دارد که آزمودنی‌ها تصاویر درونی را در مقابل تصویر بیرونی قرار دهند (هیل ۱۹۸۱، ۱۹۸۲). فعالیت عضلانی در طول تصویربرداری ممکن است بازخورد جنبشی را فراهم کند که برنامه‌ریزی حرکتی را افزایش می‌دهد (اپستین ۱۹۸۰؛ کوربین ۱۹۹۲).

پردازش جریان به عنوان مکانیزمی که مسئول اثربخشی تصویر است، پیشنهاد شده است. پردازش جریان در یک سیستم حلقه بسته عمل می کند که نیاز به بازخورد عمقی و محیطی دارد (آدامز ۱۹۷۱).

اجرای فرضی

یک اسکیت باز رقابتی از تصاویر به عنوان مکملی برای تمرین منظم خود استفاده می کند. هیچ تمرین بدنی با تصویرسازی جایگزین نخواهد شد. این تکنیک به ورزشکار ما فرصتی برای تمرین در زمانی که تمرین واقعی امکان پذیر نیست، می دهد. به او در مورد مزایا و تکنیک های مربوط به تصویرسازی آموزش داده می شود تا بتواند به طور مستقل از این تکنیک استفاده کند.

حداقل تجربه برای تصویرسازی موثر ضروری است (Shick 1970؛ Corbin 1972; Felz and Landers 1983; Phipps and Morehouse 1969؛ Schramm 1967). ورزشکار ما سال ها تجربه حضور در عرصه رقابت را داشته است. آموزش آرامش قبل از تصویرسازی گنجانده شده است (هیل ۱۹۸۱؛ جاکوبسون ۱۹۳۱؛ هریس و رابینسون ۱۹۸۶). ما ورزشکار خود را تشویق خواهیم کرد تا قبل از تمدد اعصاب در مراحل اولیه برنامه و قبل از مسابقه از یک برنامه آرام سازی سیستماتیک استفاده کند. تصویرسازی داخلی با عملکرد بهتر همراه بوده است (Mahoney and Avener 1977). ما ورزشکار خود را تشویق خواهیم کرد تا تلاش های خود را بر روی تصویرسازی داخلی متمرکز کند، به ویژه پس از طراحی برنامه های معمولش. تصویرسازی نیز قبل از مسابقه برای مدیریت اضطراب قبل از رویداد توصیه می شود.