کاهش PE

کاهش در تربیت بدنی اجباری در مدرسه به کاهش کلی سطح فعالیت بدنی کودکان کمک کرده است. هنگامی که این برنامه ها در دسترس هستند، اغلب شامل فعالیت فیزیکی واقعی اندکی می شوند و بر جنبه های سرگرم کننده فعالیت بدنی تمرکز نمی کنند. (وزارت HHS ایالات متحده ۱۹۹۶)

آزمون پیشرفت تحصیلی اجباری دولت نتیجه ناخواسته کاهش زمان در دسترس برای کودکان برای فعالیت بدنی در طول روز مدرسه را داشته است. برخی از کودکان از کلاس‌های تربیت بدنی یا تعطیلات محروم می‌شوند تا در تجارب آموزشی تقویتی یا غنی‌سازی شرکت کنند که هدف آن افزایش عملکرد تحصیلی است. با این حال، شواهد کمی از این ایده حمایت می کند که زمان بیشتری که به موضوع اختصاص داده می شود به نمرات آزمون بهتر تبدیل می شود. علاوه بر این، زمان برنامه ریزی شده برای مشارکت دانش آموزان در تربیت بدنی، هنر و موسیقی تاثیر منفی بر عملکرد تحصیلی نداشت. استراتژی کاهش زمان صرف شده در تربیت بدنی برای افزایش عملکرد تحصیلی ممکن است تأثیر مطلوبی نداشته باشد. (Kohl & Cook 2013)

روندهای تعطیلی

بررسی ها و مطالعات نشان می دهد که روند چندگانه به سمت رکود (AAP 2013):

• کاهش زمان استراحت برای در نظر گرفتن زمان اضافی برای موضوعات درسی.
• انصراف از تعطیلات به دلایل تنبیهی یا رفتاری.
• کاهش زمان استراحت با افزایش سن دانش آموزان
• استراحت کمتر در میان کودکان در محیط های شهری و دارای وضعیت اجتماعی-اقتصادی پایین تر.

آکادمی اطفال آمریکا یک بیانیه سیاستی منتشر کرد که در آن اعلام کرد که تعطیلات نباید به دلایل تنبیهی یا تحصیلی دریغ شود زیرا این یک جزء حیاتی و ضروری در رشد کودک است. همانطور که تربیت بدنی و آمادگی جسمانی فواید شناخته شده ای دارند، استراحت نیز مزایای منحصر به فرد خود را ارائه می دهد و مکمل آمادگی جسمانی است – نه جایگزینی برای آن. استراحت فواید شناختی، اجتماعی، عاطفی و فیزیکی دارد. به عنوان مثال، نشان داده شده است که استراحت های دوره ای باعث می شود که کودکان در کلاس درس توجه و بهره وری بیشتری داشته باشند. همچنین فاصله ای ضروری از چالش های تحصیلی و سختی های تمرکز را ارائه می دهد. (AAP 2013)

فعالیت بدنی و یادگیری

بیشتر مطالعات مربوط به فعالیت بدنی در طول روز مدرسه نشان دهنده رابطه مثبت با عملکرد تحصیلی است. فعالیت بدنی با استفاده از استراحت از زمان یادگیری تحصیلی منجر به توجه بهتر و عملکرد تحصیلی بهتر می شود. (Kohl & Cook 2013). از جمله فعالیت بدنی در کلاس‌های مدرسه باعث افزایش ۶ درصدی نمرات آزمون استاندارد دانش‌آموز در مقایسه با کلاس‌هایی شد که درس‌های غیرفعال داشتند (دانلی ۲۰۱۱). فعالیت بدنی همچنین می تواند رفتارهای کلاس و زمان انجام کار را بهبود بخشد (Kohl & Cook 2013) و همچنین تمرکز (Taras 2005).

نشان داده است که استراحت باعث بهبود رفتار کلاس درس و رفتارهای “در حین کار” می شود. (Kohl & Cook 2013). دانش آموزانی که در یک برنامه فعالیت بدنی در کلاس شرکت کردند، رفتارهای حین تکلیف خود را ۲۰ درصد بهبود دادند (ماهار، ۲۰۰۶).

به نظر می رسد ورزش هوازی بیشترین تأثیر را بر پیشرفت و نتایج شناختی کودکان دارد (Fedewa & Ahn, 2011). فعالیت بدنی شدیدتر منجر به بهبود بیشتر در عملکرد تحصیلی می شود (کارلسون ۲۰۰۸، کاستلی ۲۰۱۱).

مشارکت در فعالیت بدنی با انواع خاصی از عملکرد شناختی از جمله: مهارت‌های ادراکی، بهره هوشی، پیشرفت، آزمون‌های کلامی، آزمون‌های ریاضی، حافظه، سطح رشد/آمادگی تحصیلی مرتبط بود. با این حال، سایر انواع عملکرد شناختی، از جمله حافظه کاری و چندوظیفه ای، از ورزش سود نمی برند. (Kohl & Cook 2013)

آمادگی جسمانی و یادگیری

به نظر می رسد آمادگی جسمانی (همانطور که در تست های تناسب اندام انجام شده و اندازه گیری می شود) به بهبود عملکرد تحصیلی و نتایج شناختی در طول رشد کمک می کند. مطالعاتی که ارتباط پاسخ دوز را بررسی می‌کنند نشان می‌دهند که هر چه مؤلفه‌های بیشتری از معیارهای تناسب اندام (استقامت قلبی عروقی، استقامت عضلانی، قدرت و غیره) به دست آید، احتمال عملکرد تحصیلی موفقیت‌آمیز بیشتر است (Kohl & Cook 2013). به عنوان مثال، Chomitz (2008) دریافت که احتمال موفقیت در آزمون های ریاضی و پیشرفت انگلیسی با تعداد آزمون های تناسب اندام در کلاس تربیت بدنی افزایش می یابد. علاوه بر این، شانس موفقیت در آزمون های پیشرفت ریاضی با وزن بالاتر بدن رابطه معکوس داشت (چومیتز ۲۰۰۸).

مطالعات دیگر نشان داد که تنها ظرفیت هوازی، همانطور که توسط فیتنسگرام اندازه‌گیری می‌شود، با عملکرد آزمون در ریاضیات و خواندن در آزمون پیشرفت استاندارد ایلینوی مرتبط است. قوی ترین رابطه بین آمادگی هوازی و پیشرفت در ریاضیات و به دنبال آن ضریب هوشی و عملکرد خواندن یافت شد. (Kohl & Cook 2013)

1. American Academy of Pediatrics, Council on School Health (2013). The Crucial Role of Recess in School. Pediatrics. 131(1): 183 -188.
2. Carlson SA, Fulton JE, Lee SM, et al. (2008). Physical education and academic achievement in elementary school: Data from early childhood longitudinal study. Am J Public Health. 98(4):721-727. doi:10.2105/AJPH.2007.117176.
3. Castelli DM, Hillman CH, Hirsch J, Hirsch A, Drollette E. (2011). FIT Kids: time in target heart zone and cognitive performance. Prev Med. 52(Suppl 1):S55-S59.
4. Chomitz VR, Slining MM, McGowan RJ, Mitchell SE, Dawson GF, Hacker KA (2008). Is there a relationship between physical fitness and academic achievement? Positive results from public school children in the northeastern United States. Journal of School Health;79(1):30–۳۷.
5. Donnelly JE, Lambourne K. (2011). Classroom-based physical activity, cognition, and academic achievement. Prev Med. 52 (Suppl 1):S36-S42.
6. Fedewa AL & Ahn S. (2011). The effects of physical activity and physical fitness on children’s achievement and cognitive outcomes: a meta-analysis. Res Q Exerc Sport. 82(3):521-535.
7. Kohl HW III, Cook HD; National Academy of Sciences (2013). Physical Activity, Fitness, and Physical Education: Effects on Academic Performance. Educating the Student Body: Taking Physical Activity and Physical Education to School. Washington (DC): National Academies Press (US).
8. Mahar, M., Murphy, S., Rowe, D., et al. (2006). Effects of a classroom-based program on physical activity and on-task behavior. Medical Science of Sports and Exercise, 38(12), 2086-2094.
9. Taras, H. (2005). Physical activity and student performance at school. Journal of School Health, 75(6), 214-218.
10. U.S. Department of Health and Human Services (1996), Physical Activity and Health: A Reports of the Surgeon General, U.S. Dept. of HHS, Atlanta, GA.